Budowa:
Historia klasztoru Bernardynów sięga 1454, kiedy księżna Anna Mazowiecka sprowadziła zakonników z krakowskiego zgromadzenia braci mniejszych obserwantów. Księżna ufundowała klasztor, a w 1454 wzniesiono murowany kościół pw. św Bernardyna.
Zniszczenia i przebudowy:
1507 - klasztor zniszczony przez pożar,
1511 - ukończenie budowy nowego klasztoru (Antoni z Biecza),
1514 - rozbudowa (Jan z Komorowa),
1515 - zniszczenie kościoła i klasztoru przez pożar,
1515-33 - odbudowa i przebudowa klasztoru; równocześnie odbudowywany kościół otrzymał drugie wezwanie św. Anny,
1603 - rozbudowa klasztoru do formy czworokąta z wewnętrzym dziedzińcem,
1634 - kolejna rozbudowa (biblioteka i lektorium),
1657 - zniszczenie klasztoru przez Szwedów,
II połowa XVII w. - odbudowa po wojnach szwedzkich,
1783 - kolejna rozbudowa,
1796 część zajęta przez Prusaków na odwach, 1806 całość zajęta przez wojska napoleońskie na koszary, szpital i więzienie,
1819 większa część budynku ponownie staje się klasztorem, za wyjątkiem części zajmowanej przez Odwach do 1867,
1819-21 - budowa nowej elewacji klasztoru w formie kolumnady arkadowej projektu Piotra Aignera,
1864 - kasata zakonu, budynki przejął Zarząd m. st. Warszawy,
1866-67 - w budynkach mieści się seminarium duchowne, po jego likwidacji część klasztoru zostaje przejęta przez władze archidiecezjalne, a większa część przez władze miejskie,
1870-84 - w skrzydle przy Krakowskim Przedmieściu oraz w zabudowanej oknami arkadowej galerii mieszczą się sale wystawowe i magazyny Towarzystwa Zachęty Sztuk Pieknych (wcześniej w pałacu Ogińskich przy Krakowskim Przedmieściu 13) - w tym celu następuje przebudowa wnętrz; w 1884 "Zachęta" przenosi się do pawilonu Ungra na dziedzińcu pałacu Potockich,
w latach 1884-88 gruntowna przebudowa na siedzibę Muzeum Przemysłu i Rolnictwa (którego siedzibą gmach był już od 1881).
Odbudowa:
budynek zniszczony w 1944 odbudowany z usunięciem XIX-wiecznych naleciałości pod kierownictwem Beaty Trylińskiej.
Obecnie:
siedziba Centralnej Biblioteki Rolniczej.
