Architekt:
Jan Zygmunt Deybel.
Budowa:
1731-46.
Inne datowanie budowy: 1727-35.
Późnobarokowy pałac został zbudowany dla kanclerza wielkiego litewskiego, Jana Fryderyka Sapiehy. Składał się z piętnastoosiowego korpusu głównego oraz dwóch oficyn pomiędzy pałacem a ulicą. Przy granicy z posesją nr 4, prostopadle do ulicy, zbudowano parterową oficynę gospodarczą.
Przebudowy:
1741-42 pod kierunkiem Deybla podwyższono oficynę gospodarczą oraz zbudowano wzdłuż ulicy skrzydło łączące ją z oficyną boczną pałacu.
1771-90 dobudowano analogiczne skrzydło po drugiej stronie pałacu.
W rękach prywatnych pozostawał do 1806, gdy wojsko francuskie zarekwirowało go na lazaret. Dopiero w 1810 podpisano oficjalną umowę najmu, a w 1817 Komisja Rządowa Wojny odkupiła go od Sapiehów. Pałac znajdował się wówczas w opłakanym stanie, więc w latach
1818-20 Wilhelm Henryk Minter dokonał jego zasadniczej przebudowy w stylu klasycystycznym, ogołacając fasadę z niemal całego rokokowego wystroju, ale jednocześnie wymieniając grożące zawaleniem stropy, stolarkę okienną i pokrycie dachów. Pałac przeznaczono na koszary dowództwa i I batalionu 4. pułku piechoty liniowej "Dzieci Warszawy", wchodzącego w skład II Brygady Piechoty Liniowej 2. Dywizji Piechoty, wsławionego później w walkach Powstania Listopadowego, a uwiecznionego w wierszu Juliusza Mosena Pułk Czwarty (II batalion stacjonował najprawdopodobniej w Koszarach Sierakowskich przy Konwiktorskiej 3).
Po upadku Powstania pałac zajęły wojskowe jednostki rosyjskie i stacjonowały w nim do 1915. W 1852 na dziedzińcu wzniesiono kilka nowych budynków gospodarczych, m. in. stajnie od ul. Wójtowskiej, sam zaś pałac w tym okresie uległ dalszemu zubożeniu wystroju (likwidacja ryzalitu wejściowego i boniowania na wszystkich elewacjach).
Po odzyskaniu niepodległości, w Koszarach umieszczono filię Głównego Wojskowego Szpitala Ujazdowskiego, przemianowanego w 1922 na 1. Szpital Okręgowy im. Marszałka Józefa Piłsudskiego (oddziały oczny i skórno-weneryczny).
W stulecie Powstania, w listopadzie 1930, na ścianie południowej oficyny odsłonięto nie istniejącą dziś tablicę pamiątkową o następującej treści:
DAWNE KOSZARY
PUŁKU CZWARTEGO
PIECHOTY LINIOWEJ
KTÓRY W BOJACH
O NIEPODLEGŁOŚĆ
W R. 1830-31 OKRYŁ SIĘ
WIEKOPOMNĄ
CHWAŁĄ.
Po oddaniu do użytku nowego gmachu 1. Szpitala Okręgowego przy Topolowej , planowano tam przenieść również filię z Zakroczymskiej, a sam pałac zapewne przekazać miastu.
Zniszczony:
1944. Po 1945 zawaliły się niezabezpieczone ściany.
Odbudowany:
1951-55.
Projekt odbudowy autorstwa Marii Zachwatowicz, z wykorzystaniem oryginalnych projektów Deybla i planów pałacu wykonanych w 1943 przez Referat Inwentaryzacji Zabytków Zarządu Miejskiego. Ornamentyka autorstwa studentów warszawskiej ASP.
Budynki gospodarcze na terenie kompleksu nie zostały odbudowane.
Pierwszymi powojennymi użytkownikami były Szkoła Podstawowa nr 19 i Okręgowy Ośrodek Metodyczny Kuratorium Okręgu Szkolnego m. st. Warszawy, obecnie w pałacu mieści się Ośrodek Szkolno-Wychowawczy nr 14 dla dzieci słabo słyszących.
Obok głównego wejścia zawieszono tablicę pamiątkową, o treści identycznej jak przedwojenna.
