Architekt:
Jakub Fontana (?).
Budowa:
1750.
Pałac powstał dla Jana Małachowskiego, kanclerza wielkiego koronnego, poprzez rozbudowanie pałacu Józefa Benedykta Loupia (Burmistrza Starej Warszawy) - na działce pomiędzy ulicami Senatorską i Krakowskim Przedmieściem. Przebudowę i rozbudowę pałacu, w stylu późnego baroku, wykonano prawdopodobnie wg projektu Jakuba Fontany.
Dwupiętrowy pałac nakryty czterospadowym dachem i zwrócony fasadą ku Krakowskiemu Przedmieściu ujęty był dwoma bocznymi skrzydłami, łączącymi się z głównym budynkiem węższymi przejściami. Od strony Krakowskiego Przedmieścia, w miejscu rozebranej kamienicy, powstały dwie monumentalne bramy, pomiędzy którymi znajdował się wodozbiór. Od strony ulicy Senatorskiej pałac posiadał w partii poddasza jednokondygnacjową, trójosiową nadbudówkę zwieńczoną trójkątnym frontonem.
W 1784 syn Jana Małachowskiego Mikołaj sprzedał posiadłość wraz z pałacem spółce handlowej Bracia Reosler i Hurtig. Nowi właściciele po rozebraniu bocznych skrzydeł pałacu i bram wybudowali od strony Krakowskiego Przedmieścia trzypiętrową kamienicę połączoną z pałacem dwoma dwupiętrowymi oficynami (tzw. Kamienica Roeslerów i Hurtiga - zwaną również Domem Roeslerów). Wschodnia fasada pałacu znalazła się wewnątrz trójkątnego podwórza, a sam pałac stracił swój reprezentacyjny charakter i pełnił rolę kamienicy czynszowej.
Przebudowa:
w latach 1886-88 przebito ulicę Miodową do Krakowskiego Przedmieścia poprzez wyburzenie Dworu pod Gwiazdą przylegającego do pałacu i kamienic sąsiadujących z kamienicą Roeslera i Hurtiga. Pałac otrzymał od południa pięcioosiową elewację zbliżoną do elewacji od ulicy Senatorskiej. Piątą oś stanowił łącznik dobudowany pomiędzy pałacem a oficyną kamienicy Roeslerów.
Zniszczony:
całkowicie wypalony w 1939 i 1944 roku.
Odbudowany:
w latach 1947-48 na podstawie projektu Zygmunta Stępińskiego. Pałacowi przywrócono (z niewielkimi zmianami) osiemnastowieczny wygląd.
Zdecydowano także o rozbiórce wypalonych murów południowej oficyny kamienicy Roeslerów, co pozwoliło na odsłonięcie wschodniej fasady pałacu od strony Miodowej. Rozebrano również jednoosiowy łącznik ograniczając liczbę osi elewacji od ulicy Miodowej do czterech. W partii poddasza zlikwidowano szpecące budynek, pochodzące z XIX wieku, prostokątne okienka zwieńczone trójkątnymi szczycikami i zastąpiono je niewielkimi neobarokowymi lukarnami, pokrytymi miedzianą blachą.
Attykę zwieńczono (wątpliwej urody) dekoracjami rzeźbiarskimi autorstwa Aleksandra Żurawskiego.
