Architekt:
Henryk Marconi.
Budowa:
1847 - otwarcie 4 lipca.
Właścicielem Instytutu zlokalizowanego w zachodniej części Ogrodu Saskiego był kupiec warszawski Jan Flatau. W skład zespołu, wzorowanego na planie rzymskich term Dioklecjana wchodziły: oficyna piętrowa, sala do wydawania wód z dwoma pokoikami, galeria spacerowa, dom, oranżeria, ogródek z fontanną (rzeźba Hagary z małym Izmaelem), kawiarnia prowadzona przez Rozalię Flatau (od 1848), drewniana altanka – muszla koncertowa.
Gzyms wieńczący wejście do Instytutu ozdabiały rzeźby przedstawiające: Hipokratesa, chemię, przyrodę, oraz cztery antykizowane popiersia znanych warszawskich lekarzy; Augusta Wolfa, Franciszka Brandta, Józefa Czekierskiego, Józefa Celińskiego. Autorem rzeźb był Ludwik Kaufman. W środkowym tympanonie znajdował się zegar podtrzymywany przez dwa delfiny.
Główna ściana przystosowana była do wydawania wód mineralnych (cztery krany z wodami doprowadzanymi z zaplecza). Na miejscu działało laboratorium destylujące i mieszające składniki sprzedawanych wód, rozlewanych do szklanek, butelek i syfonów. Udostępniano także wanny na kąpiele mineralne, wagę decymalną, można było nabyć serwatkę leczniczą, kefir i pierniki.
Około roku 1900 na terenie Instytutu umieszczono ogródek Raua dla dzieci – instytucję zajmującą się sierotami. (?)
Zniszczony:
w czasie II wojny św.
