Budowa:
koniec XVII w.
Na początku XVIII w. właścicielem pałacu do 1732 był J. Lubomirski, wojewoda czernichowski.
Obszerny dziedziniec został odgrodzony od ul. Aleksandria (późniejsza Kopernika) parterowymi oficynami.
Przebudowa:
około 1780 do pałacu dobudowano portyk o sześciu kamiennych słupach, być może według projektu Sz. B. Zuga.
W 1812 w pałacu (lub w zajeździe mieszczącym się w oficynach) urodził się J. I. Kraszewski.
Adaptacja:
w 1872 zburzono przyuliczne oficyny mieszczące zajazd ziemiański, a na obszernym dziedzińcu wzniesiono gmach Warszawskiego Szpitala dla Dzieci. Oficyna stojąca prostopadle do pałacu została adaptowana na ambulatorium, a
pałac (być może już wtedy częściowo rozebrany) adaptowano na pomieszczenia gospodarcze.
Rozbiórka:
wschodnią część pałacu rozebrano w 1878 (lub już w 1872 - patrz powyżej).
W sąsiedztwie wzniesiono dwa pawilony szpitalne, w tym pawilon chorób wysypkowych.
Zniszczone:
Oficyna pałacu została zniszczona w czasie II wojny św.
Część pałacu, pozostała po rozbiórce w latach 70-tych XIX w., przetrwała wojnę i została rozebrana po 1945.
Altana w głębi dawnego ogrodu przetrwała aż do 1952, kiedy to została rozebrana przy przedłużaniu Świętokrzyskiej.
