Budowa:
przed 1732.
Data powstania pałacu ani inwestor nie są dokładnie znane - być może pałac powstał jeszcze w czasach gdy należał do Przebendowskich, być może został dopiero wzniesiony przez biskupa Potockiego. Pomiędzy pałacem a Bielańską znajdowały się dwie boczne oficyny.
W 1765 budynek stał się własnością króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który umieścił w nim siedzibę Mennicy Królewskiej. W budynku pałacu zostały umieszczone biura i mieszkania pracowników, produkcja zaś odbywała się w zaadaptowanym pawilonie maneżu wzniesionym w latach 50-tych XVIII w., a stojącym na sąsiedniej posesji (Bielańska 12). Maneż został wydzierżawiony przez króla od biskupa Załuskiego (właściciela sąsiedniej Biblioteki).
Około 1790 na miejscu lewej oficyny zajmowanej m.in. przez medaliera J.F. Holzhausera została wzniesiona nowa piętrowa oficyna, być może według projektu J. Ch. Kamsetzera.
W 1796, po III rozbiorze Polski, mennica zostaje zamknięta. Ponowne jej uruchomienie nastąpiło w 1810. W 1821 pomiędzy dawnym budynkiem maneżu a Bielańską, został wzniesiony nowy gmach mennicy.
Przebudowa:
w 1840 pałac stał się siedzibą biur zarządu okręgowego medycznego i komendantury wojskowej. W tym okresie następuje jego przebudowa według projektu Piotra Frydrycha. Podwyższono o jedno piętro frontowe alkierze, zmieniono też wystrój elewacji. Przebudowie uległy też oficyny pałacu oraz brama pomiędzy nimi.
W II połowie XIX w. pałac pełnił funkcję siedziby Naczelnika Warszawskiego Okręgu Żandarmów.
Rozbiórka:
w 1907 w związku z rozpoczęciem budowy Banku Państwa.
