Budowa:
1826-29.
Główny budynek Młyna Parowego powstał z inicjatywy Towarzystwa Wyrobów Zbożowych według projektu Adolfa Szucha.
Zlicytowany kilka lat później, stał się własnością Piotra Steinkellera, który w budynku młyna umieścił także tartak do rżnięcia forniru, a w nowowzniesionych zabudowaniach prowadził produkcję powozów, bryczek pocztowych i dyliżansów (patrz: -> tutaj i tutaj). Dodatkowo nad Wisłą został zbudowany żuraw do przeładunku towarów, do którego zostały doprowadzone tory kolejki zakładowej.
W latach 1837-46 zostają wzniesione trzy (wg innej wersji cztery) drewniane budynki spichrzy na potrzeby działającego młyna - spichrze otrzymały imiona: św. Henryka, św. Józefa, św. Piotra i św. Tomasza (wg wersji o czterech spichrzach).
Po bankructwie Steinkellera w latach 1851-53 młyn znajduje się w rękach państwowych, następnie Banku Polskiego.
W 1854 w trakcie pożaru młyna zniszczeniu uległ spichlerz św. Tomasza. W jego miejscu w latach 1854-56 wzniesiony został nowy murowany spichlerz.
Trawiony kolejnymi pożarami, w 1868 przejęty przez Gotlieba Blocha, który przebudowuje młyn i spichrze na koszary wojskowe, od tego momentu zwane "koszarami Blocha".
Rozebrany:
- jako pierwszy (w pierwszy dwudziestoleciu XX w.) został rozebrany drewniany spichlerz św. Piotra najbliżej ul. Solec;
- pomiędzy 1921 (?) a 1935 został rozebrany budynek główny młyna oraz spichlerz stojący prostopadle do niego bliżej gazowni;
- pomiędzy 1935 a 1939 został rozebrany murowany spichlerz bliżej ul. Smolnej.
Prace rozbiórkowe wynikały z planów wybudowania na terenach poprzemysłowych nowej dzielnicy mieszkaniowej. Oprócz rozbiórki koszar Blocha rozpoczęła się rozbiórka zabudowań dawnej fabryki "Lilpop, Rau i Loewenstein". Planowano także całkowitą likwidację gazowni przy Ludnej.
Pierwszym etapem zabudowy terenu dawnych koszar Blocha, było wzniesienie budynków przy al. 3-ego Maja nr 5 i nr 7.
Zniszczony:
pozostałości zabudowy na terenach młyna zostały zniszczone w czasie II wojny św.
