1902Architekci:
Edward Cichocki i Józef Pius Dziekoński.
Budowa:
1883-85.
Kościół powstał z funduszy Tekli Rapackiej na terenach dawnego cmentarza Świętokrzyskiego, którego pozostałością jest kaplica św. Barbary.
Jego konsekracja nastąpiła 29 czerwca 1886 przez arcybiskupa warszawskiego Wincentego Popiela.
Kościół został zbudowany na planie krzyża, w stylu neoromańskim z ośmiokątną kopułą. Wzdłuż bocznych naw ciągnął się rząd kaplic. Przy kościele powstało również neogotyckie mauzoleum Przeździeckich, a bliżej ul. Nowogrodzkiej zabudowania parafialne.
Do 1902 r. na tyłach kościoła, przy murze stała jeszcze kaplica grobowa rodziny Grabowskich, rozebrana w związku z budową wejścia na teren kościoła na osi wytyczonej w 1898 r. ul. Św. Barbary
Zniszczony:
w 1939 uległ zniszczeniu dach kościoła i częściowo sklepienie. Zniszczenia naprawiono jeszcze w czasie okupacji. W 1944 roku po upadku powstania, Niemcy po zdetonowaniu ładunków wybuchowych umieszczonych poniżej posadzki kościoła doprowadzili do jego całkowitego zniszczenia. Był to chyba jedyny całkowicie zniszczony kościół warszawski.
Odbudowa:
po wojnie, na fundamentach dawnych murów zewnętrznych, wzniesiony został trójnawowy kościół z transeptem i kopułą, wg projektu Stanisława Marzyńskiego, w zmienionej formie architektonicznej. Nawy boczne zostały poszerzone o głębokość dawnych kaplic a całą bryłę budowli podniesiono. Kościół otrzymał również całkowicie nowy front z okazała rozetą nad portykiem. Dobudowano także dwie smukłe dzwonnice i 50 m ośmioboczną kopułę z latarnią i krzyżem. Odbudowa została ukończona w 1957, kopuła ukończona w połowie lat 70-tych.
Więcej na temat historii kościoła na stronie parafii.
