Architekt:
Henryk Marconi.
Budowa:
1843-46.
Tą okazała, największą w swoim czasie kamienicę warszawską (kompleks biurowo-mieszkalny) wzniesiono na miejscu starych oficyn znajdujących się przed istniejącym od XVII wieku pałacem "Większym", ustawiając ją frontem do ulicy Nowy Świat (fragment dawnej oficyny widoczny --> tutaj).
Forma fasady tego neorenesansowego budynku nawiązuje do Rzymskiego pałacu Cancelleria. W trójkątnym frontonie u góry fasady znalazły się alegoryczne rzeźby wykonane przez Pawła Malińskiego.
Tą okazałą kamienicę wzniesiono z inicjatywy Andrzeja Artura Zamoyskiego, ziemianina, aktywnego działacza gospodarczego i politycznego interesującego się żywo rozwojem rolnictwa (w latach 1858-60 prezes Towarzystwa Rolniczego), założyciela w 1848 Spółki Żeglugi Parowej na Wiśle, a od 1850 przewodniczącego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Królestwie Polskim. W 1862 Zamoyski musiał porzucić swe interesy i wyjechać z Królestwa, do którego już nie wrócił.
19 września 1863 z okien pałacu dokonano nieudanego zamachu bombowego na namiestnika Fiodora Berga. W odwecie splądrowano pałac wyrzucając przez okno m.in. fortepian Chopina.
Skonfiskowany pałac i „Dom Interesów” mieścił od tej pory biura wojskowe, sąd wojenny warszawski i klub rosyjski. W budynkach wzniesionych przez Zamoyskiego mieściły się także sklepy i magazyny.
W okresie międzywojennym w kamienicy oraz w dawnym pałacu "Większym" mieściło się Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
Zniszczony:
w czasie Powstania Warszawskiego.
Odbudowa:
W latach 1948-50 (z pominięciem pierwotnego pałacu i oficyn) pod kierunkiem Mieczysława Kuzmy, który dokonał wielu modyfikacji względem projektu Marconiego: balkony istniejące na pierwszym piętrze zostały skasowane, zmieniono też okna na pierwszym i drugim piętrze oraz ich neorenesansowe obramienia.
W odbudowanej kamienicy swoją siedzibę znalazło kilka wydziałów UW.
