Wcześniejsza zabudowa:
w 1770 na posesji odnotowano istnienie drewnianego dworku, zaś przed 1819 na jego miejscu powstała piętrowa kamienica, uzupełniona w 1829 o murowane oficyny.
Budowa:
po 1897
Kamienica została wzniesiona przez nowych właścicieli posesji (Józefa Starczewskiego i rodzinę Strzałkowskich), którzy na miejscu piętrowej kamienicy wybudowali nowy budynek frontowy o wysokości czterech pięter, z mansardowym dachem i facjatkami. Elewacja miała dekorację eklektyczną z przewagą motywów neobarokowych. Na zapleczu wystawiono zespół oficyn wypełniający wąskie, ale głębokie podwórze. Nieco później na tyłach drugiego podwórza wzniesiono wolno stojący budynek o charakterze gospodarczym.
Zniszczona:
cała zabudowa posesji uległa spaleniu w 1944, z wyjątkiem oficyny poprzecznej.
Odbudowa:
w 1946 dom frontowy obniżono do dwóch pięter. Następnie rozebrano wypalone oficyny zachowując część oficyny południowej i oficynę poprzeczną. Odbudowę domu frontowego przeprowadzono w latach 1949-1950 tworząc zasadniczo kamienicę dwupiętrową z trzecim, cofniętym, niskim piętrem, który od frontu ograniczono do pary belwederków na krańcach elewacji. W myśl powojennych wytycznych elewacja otrzymała klasycyzujący wystrój. Boczna oficyna południowa zachowała się do wysokości pierwszego piętra w siedmiu osiach. Jako wolno stojący budynek przetrwał również niewielki fragment bocznej oficyny północnej, stojący obecnie na zapleczu zespołu pawilonów handlowych wystawionych na tyłach posesji Nowy Świat 22, 24, 26 i 28 (w miejscu wyburzonych oficyn). Ocalała oficyna poprzeczna została ostatecznie rozebrana.
