Architekt:
Jakub Fontana.
Budowa:
1754-62.
Budynki powstały z przeznaczeniem na nową siedzibę Domu Podrzutków - założonego przez księdza Piotra Gabriela Baudouina (Boduena) w 1732 (1736) w kamienicy Olborskich przy Krakowskim Przedmieściu (na jej miejscu stanął później pałac Karasia) - oraz Szpitala Generalnego, na prowadzenie którego Boduen dostał przywilej od króla Augusta III w 1758, potwierdzony w 1761. Do szpitala należały grunty ograniczone ulicami Przeskok, Zgoda, Marszałkowska - na ich terenie zostaje założony w 1757 cmentarz przyszpitalny.
W 1762 zostaje poświęcona kaplica przyszpitalna.
Około 1774 na rogu Marszalkowskiej i Zgoda zostaje wzniesiona kamienica, późniejsza siedziba Instytutu Położniczego.
W 1797 zostaje zamknięty cmentarz przyszpitalny, a na jego pamiątkę zostaje postawiony w 1799 pomnik.
Rozbudowy i przebudowy:
1824-26 - rozbudowa gmachu przy pl. Wareckim/Napoleona według projektu Aleksandra Groffe'a (Gröfta, Grottego) - budynek otrzymał nowe skrzydła wzdłuż pl. Wareckiego/Napoleona oraz wzdłuż Świętokrzyskiej, a jego frontowa część z bramą wjazdową została nadbudowana o jedno piętro.
W XIX wzniesiono także dodatkowe budynki na terenie szpitala, między innymi prosektorium i teatr anatomiczny przy ulicy Zgoda.
Od 1860 (z przerwami) szpital był siedzibą klinik Akademii Medyko-Chirurgicznej, Szkoły Głównej, Uniwersytetu Warszawskiego.
Rozbiórka:
w momencie budowy w XVIII w. szpital znajdował się na przedmieściach - w końcu XIX w. te przedmieścia stały się centrum miasta. Z tego też powodu szpital został przeniesiony do nowej siedziby przy Nowogrodzkiej. Stare budynki szpitala zostały rozebrane, a na ich miejscu zostały wytyczone nowe ulice: Moniuszki, Sienkiewicza, Boduena oraz przedłużenie Jasnej.
Z zabudowań szpitala ocalała jedynie kaplica przyszpitalna, przebudowana na kościół Imienia Jezus, który otrzymał nową elewację od strony Moniuszki, oraz pomnik upamiętniający cmentarz - przeniesiony na skrzyżowanie Nowogrodzkiej i Lindley-a.
