Architekt:
Józef Beill
Budowa:
1931
Budynek administracyjno - biurowy składający się z dwóch skrzydeł: część od ul. Lindley'a posiadająca cztery kondygnacje bez podpiwniczenia, część od ul. Nowogrodzkiej posiadająca cztery kondygnacje z podpiwniczeniem i dostępem do podziemia schronowego, połączonych nieznacznie podwyższonym narożnikiem. W części wschodniej posesji znajduje się oficyna mieszkalna, być może pochodząca jeszcze sprzed budowy gmachu Izby.
W 1939 r. budynek mieścił Okręgową Dyrekcję Izby Skarbowej w Warszawie oraz trzy urzędy skarbowe. W skarbcu Pierwszego Urzędu Skarbowego ulokowano obligacje Pożyczki Lotniczej oraz depozyty sądowe, a także ponad 8 kilogramów złota i drogich kamieni. 31 sierpnia 1939 r. ich wartość oszacowano na dziesięć milionów złotych w złocie, czyli na ówczesne dwa i pół miliona dolarów.
Na początku wojny w gmachu stacjonowało wojsko polskie, po zbombardowaniu szpitala im. Dzieciątka Jezus przeniesieni tutaj zostali ranni.
Po kapitulacji Warszawy gmach Okręgowej Izby Skarbowej przejęli Niemcy. W czasie Powstania Warszawskiego zajęty w sierpniu 1944 r. przez Powstańców, przez oddział rotmistrza W. Pileckiego. Gmach był jednym z ważniejszych strategicznych punktów oporu powstańców, miał zadanie blokować nieprzyjacielowi trasę komunikacyjną Al. Jerozolimskie – Most Poniatowskiego.
Po 1945:
Budynek przetrwał wojnę i dalej służył jako siedziba Izby Skarbowej.
W latach 50-tych XX w. nadbudowany o jedną kondygnację, a narożnik u zbiegu ulic Lindley'a i Nowogrodzkiej ozdobiono niewysoką czworokątną wieżą z zegarem. Wzniesiono wówczas także dodatkowe pomieszczenia w przestrzeni dziedzińca.
Pod koniec lat 90-tych XX w. budynek został zmodernizowany, ponowny generalny remont elewacji odbył się pomiędzy 2014 a 2017 r.
Obecnie mieści się tu Trzeci Urząd Skarbowy Warszawa Śródmieście.
