Wielka Oficyna PodchorążówkaŁazienki Królewskie

Budowa:

koniec XVII w.
Parterowy pawilon kuchenny, stojący na wschód od Pałacu na Wyspie, powstał z inicjatywy marszałka wielkiego koronnego Stanisława Herakliusza Lubomirskiego.

Rozbudowa:

- w 1778 według projektu Dominika Merliniego. Budynek kuchni poszerzono, a od strony północnej dobudowano do niej pod kątem prostym pawilon dla urzędników. Połączone budynki nazwano „Kuchnią”, „Oficyną kuchenną” lub „Nową oficyną”.
- w 1788 dobudowano trzecie skrzydło oraz podwyższono dotychczasowe (być może według wspólnego projektu D. Merliniego i J.Ch.Kamsetzera). W efekcie powstał piętrowy gmach na planie podkowy. W środkowej jego części mieściły się kuchnie, a w skrzydłach około 40 jednookiennych pokoi dla dworzan. Na piętrze mieszkała służba. Od tej pory budynek zaczęto nazywać „Wielką Oficyną”.
Po 1817 roku, kiedy to właścicielem Łazienek został car Rosji Aleksander I, z rozkazu księcia Konstantego Wielka Oficyna została przeznaczona na koszary i Szkołę Podchorążych Piechoty. Stąd właśnie w noc listopadową… 1830 rozpoczęło się Powstanie Listopadowe. Po jego upadku szkołę zamknięto, a wnętrza przerobiono na mieszkania dla carskich urzędników.
Prawdopodobnie pomiędzy 1935 a 1939 usunięto parterowy segment przylegający od wschodu do głównego skrzydła mieszczącego pierwotnie kuchnie.

Obecnie:

budynek jest siedzibą Muzeum Wychodźstwa Polskiego im. Ignacego Jana Paderewskiego.