Architekt:
Henryk Marconi.
być może wspólnie z Adamem Idźkowskim, autorstwo budynku przypisuje się też W.Ritschelowi.
Budowa:
1839-41.
Budynek powstał dla założonego w 1591 Szpitala św. Łazarza. W latach 1832-41 szpital, po opuszczeniu zabudowań przy ul. Mostowej 9, tymczasowo mieścił się w zabudowaniach na rogu pl. Trzech Krzyży i Żurawiej.
Nowe zabudowania wzniesiono na terenie dawnego Ogrodu na Książęcem założonego w XVIII w. przez księcia Kazimierza Poniatowskiego. Oprócz wzniesienia nowego pawilonu głównego, przebudowano na pawilon dla "świerzbowatych" dawną ogrodową altanę (kuchnię?). W północnej części działki powstał pawilon dla "mężczyzn leczących się sekretnie".
Na terenie szpitala znajdował się też relikt budowli ogrodowych księcia K. Poniatowskiego - minaret.
Pawilon główny szpitala przeznaczono wyłącznie dla kobiet.
W 1941 r. szpital został przeniesiony do zabudowań dawnego schroniska dla dzieci i starców żydowskich przy Lesznie 127 (na rogu Karolkowej), a przy Książęcej został ulokowany szpital wojskowy.
Zniszczony:
w 1944.
Obecnie:
Wobec kompletnego zniszczenia budynków przy Książęcej, Szpital św. Łazarza wznowił po wojnie działalność przy Lesznie (numer posesji zmieniony z Leszno 127 na Leszno 15), w 1963 został przemianowany na Stołeczny Szpital Dermatologiczny.
W 2007 szpital został przeniesiony do Międzylesia i połączony z tamtejszym szpitalem dermatologicznym.
