Architekt:
Tadeusz Szanior.
Budowa:
1925-27.
Pierwszy nowoczesny gmach szkolny na Ochocie, wybudowany jako jeden z serii ośmiu budynków tego typu wzniesionych w Warszawie w latach 1925-28. Za szerokim, dwupiętrowym korpusem głównym usytuowano prostopadle salę gimnastyczną, po bokach budynku wzniesiono dwa budynki mieszkalne dla nauczycieli; całość nakryły wysokie, kryte dachówką dachy.
Gmach już na etapie projektu przewidziano dla pomieszczenia dwóch szkół; do każdej z nich przewidziano osobne wejście.
27 listopada 1927 z inicjatywy Heleny Radlińskiej w gmachu otwarto bibliotekę z wolnym dostępem do półek z książkami, co w tamtym okresie było ewenementem.
Okres II wojny św.:
w 1939 gmach stanowił część umocnień granic miasta; po kapitulacji Warszawy uszkodzony w partii dachów budynek zajęło Luftwaffe, tuż obok Niemcy umieścili magazyny intendentury lotniczej.
Podczas Powstania Warszawskiego mimo prób gmachu nie udało się zdobyć; po 4 sierpnia cała okolica była miejscem kaźni cywilnej ludności Ochoty zgotowanej przez Rosjan z kolaboranckiej formacji RONA. Na pobliskim Zieleniaku powstał obóz przejściowy dla wysiedlanych mieszkańców okolicy, gdzie zgwałcono i zamęczono setki kobiet i bardzo młodych dziewcząt; w samej szkole dokonano licznych okrucieństw i mordów - 19 sierpnia rozstrzelano 50 pacjentek Instytutu Radowego przy Wawelskiej, innych, licznych egzekucji dokonano w piwnicy lewej oficyny.
Po upadku powstania szkoła została podpalona, spłonął dach gmachu głównego oraz całe wyposażenie.
Obecnie:
podczas odbudowy po 1945 szkołę przykryto zwykłym płaskim dachem rezygnując z przywrócenia dawnego wyglądu.
