Architekt:
Tadeusz Szanior.
Budowa:
1925-27.
Pierwszy nowoczesny gmach szkolny na Ochocie, wybudowany jako jeden z serii ośmiu budynków tego typu wzniesionych w Warszawie w latach 1925-28. Za szerokim, dwupiętrowym korpusem głównym usytuowano prostopadle salę gimnastyczną, po bokach budynku wzniesiono dwa budynki mieszkalne dla nauczycieli, całość nakryły wysokie, kryte dachówką dachy.
Gmach już na etapie projektu przewidziano dla pomieszczenia dwóch szkół - do każdej z nich przewidziano osobne wejście.
27 listopada 1927 z inicjatywy Heleny Radlińskiej w gmachu otwarto bibliotekę z wolnym dostępem do półek z książkami, co w tamtym okresie było ewenementem.
Okres II wojny św.:
w 1939 gmach stanowił część umocnień granic miasta
Po kapitulacji Warszawy uszkodzony w partii dachów budynek zajęło Luftwaffe, tuż obok Niemcy umieścili magazyny intendentury lotniczej.
Podczas Powstania Warszawskiego mimo prób gmachu nie udało się zdobyć; po 4 sierpnia cała okolica była miejscem kaźni cywilnej ludności Ochoty zgotowanej przez Rosjan z kolaboranckiej formacji RONA. Na pobliskim Zieleniaku powstał obóz przejściowy dla wysiedlanych mieszkańców okolicy, gdzie zgwałcono i zamęczono setki kobiet i bardzo młodych dziewcząt; w samej szkole dokonano licznych okrucieństw i mordów - 19 sierpnia rozstrzelano 50 pacjentek Instytutu Radowego przy Wawelskiej, innych, licznych egzekucji dokonano w piwnicy lewej oficyny.
Po upadku powstania szkoła została podpalona, spłonął dach gmachu głównego oraz całe wyposażenie.
Obecnie:
podczas odbudowy po 1945 szkołę przykryto zwykłym płaskim dachem rezygnując z przywrócenia dawnego wyglądu.
