Budowa:
1886-88
Budowa drugiej gazowni na terenie Warszawy - nazywanej Zakładem Gazowym nr 2 wynikała z konieczności zwiększenia produkcji gazu dla rozrastającego się miasta.
Lokalizacja starszej gazowni przy ul. Ludnej uniemożliwiała jej dalszą rozbudowę, dlatego też zdecydowano się zbudować całkowicie nowy zakład na terenie wsi Czyste.
Początkowo w skład gazowni wchodziły m.in.: piecownia z retortami poziomymi , budynek Odsiarczalni Systemu I i II, budynek Aparatowni pomiarowej, kotłownia i wieża ciśnień, zbiornik na gaz nr I (zachodni) ,
Przy ul. Dworskiej wzniesiono willę Dyrektora oraz wozownię.
Rozbudowy:
Zespół gazowni w następnych latach był rozbudowywany o kolejne obiekty, m.in.:
- w latach 1892-93 powstaje amoniakalnia (Fabryka Chemiczna) przetwarzająca produkty uboczne produkcji gazu, być może już wówczas do kotłowni przy zbiorniku gazu nr I zostaje dobudowany pawilon fenolowni,
- przed 1897 wzniesiono magazyn centralny,
- przed 1897 rozpoczyna się budowa po obu stronach bramy przy ul. Dworskiej zespołu budynków mieszkalnych (po prawej stronie) i budynków mieszkalnych (po lewej stronie)
- pomiędzy 1897 (?) a 1900 powstaje kasyno pracownicze,
- w latach 1899-1900 powstaje zbiornik na gaz nr II (wschodni), rozbudowano Fabrykę Chemiczną, powstaje nowa nowa wieża ciśnień, budynek biurowy
- w latach 1909-12 powstają dwie piecownie periodyczne: Piecownia I i Piecownia II
- w latach 1911-12 podwyższono zbiornik gazu nr I o dwie kondygnacje (zwiększając jego pojemnmość),
- przed 1914 powstaje budynek elektrowni,
- w 1920 powstaje bocznica kolejowa od ul. Bema służąca do transportu węgla z zakładu przy ul. Dworskiej do zakładu przy ul. Ludnej,
- pomiędzy 1897 a 1923 powstają m.in.: magazyn przy zbiorniku gazu nr I, magazyny fabryki chemicznej, portiernia przy ul. Prądzyńskiego, budynek mieszkalny przy ul. Prądzyńskiego 15, remiza dla lokomotyw i garaże,
- przed 1923 w sąsiedztwie zbiorników na gaz powstają cztery parterowe domy mieszkalne dla robotników.
Przed I wojną światową do zespołu gazowni zostają przyłączone też posesje po drugiej stronie ul. Dworskiej - nr 48, 48a i nr 50 (róg Bema).
Po I wojnie światowej narasta spór pomiędzy miastem a koncesjonariuszem (Towarzystwo Kontynentalne z Dessau) zakończony w 1923 r. ustanowieniem przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem (wykonywanym przez magistrat), a w 1925 przejściem przedsiębiorstwa na własność miasta Warszawy.
Począwszy od 1923 roku rozpoczyna się kolejny duży etap rozbudowy gazowni.
Powstaje centralna kotłownia, z powodu zagrożenia budowlanego zostaje rozebrana piecownia periodyczna nr I, a na miejscu rozebranej najstarszej piecowni powstaje piecownia systemu Glover West z suwnicą do węgla i suwnicą do koksu. W ramach rozbudowy zakładu powstają nowe elementy aparatury oczyszczania gazu, m.in.: chłodnice do gazu i oczyszczalniki, tłocznia gazu, oraz rozbudowywane są zakłady towarzyszące gazowni - powstaje nowa część benzolowni oraz zbiornik na smołę.
Przy głównej alei zakładu powstaje budynek laboratorium, w narożniku ul. Dworskiej i Bema powstaje stacja transformatorowa Elektrowni Pruszków.
Zniszczenia:
- we wrześniu 1939 zniszczeniu uległa część budynków, m.in. spalone zostały zbiorniki gazu, dom mieszkalny przy Dworskiej, dom dyrektora, zabudowania naftalenowni.
Gazownia po niezbędnych pracach remontowych wznowiła pracę w październiku 1939
- pod koniec wojny Niemcy wymontowali większość urządzeń, a budynki były przygotowane do wysadzenia.
Po 1945:
Gazownia wznowiła produkcję w czerwcu 1945.
W 1978 zaprzestano produkcji gazu z węgla, gazownia stała się głownie stacją przesyłową. W kolejnych latach część obiektów uległa rozbiórce (np. piecownia Glover West), w budynkach aparatowni i tłoczni urządzono Muzeum Gazownictwa.
