Architekt:
Tylman z Gameren (?).
Budowa:
około 1680 - być może jako rozbudowa wcześniejszego dworu na pałac.
W XVII wieku tereny, na których stoi dzisiejszy pałac zakupił Erhard Kleinpold, rajca warszawski oraz sekretarz królewski. W 1685 właścicielem pałacu zostaje Jan Dobrogost Krasiński, a później w 1698 Andrzej Chryzostom Załuski, następnie biskup połocki Andrzej Stanisław Kostka Załuski. W latach trzydziestych XVIII wieku właścicielami pałacu byli Franciszek Maksymilian Ossoliński, a później Michał Kazimierz Radziwiłł, zw. "Rybeńko", za którego bytności na pałac został narzucony rokokowy kostium.
Przebudowy i restauracje:
1700-50 liczne, drobne przebudowy m.in. przez Jana Zygmunta Deybla (?);
1769-71 - restauracja i przebudowa przez Szymona Bogumiła Zuga - dobudowa kamienicy na działce nr 38;
1928 restauracja pałacu pod kierunkiem Marcina Heymana.
W latach pięćdziesiątych i do połowy sześćdziesiątych XVIII w. był własnością bankiera Pierre'a Riaucoura. W 1765 został odsprzedany pochodzącemu z Torunia kupcowi i bankierowi Piotrowi Tepperowi. Od 1775 Rzeczpospolita wynajęła pałac ambasadzie rosyjskiej. Było to wówczas jedno z najmodniejszych miejsc w stolicy gdzie na organizowanych co środę przez ambasadora "wieczorach" bywali wszyscy wielcy, od biskupów i magnatów po samego króla.
W 1784 budynek przeszedł na własność syna Teppera Piotra Fergussona, człowieka rozrzutnego i ambitnego. Planował on rozbudować posiadłość wg nowych projektów Zuga. Tepper zbankrutował zaraz po upadku kraju, gdy król nie był w stanie spłacić zaciągniętych pożyczek na przeszło 11 mln. zł. a pałac w 1794 stał się siedzibą generała rosyjskiego.
W 1801 roku zakupiony przez pochodzącego z Drezna kupca i bankiera Karola Fryderyka Dückerta. Wtedy to część pokoi została przeznaczona pod wynajem i pałac zdobył miano Hotelu Drezdeńskiego, który miał tu swoją siedzibę do 1919 roku. W ogrodzie zaś od 1824 roku mieścił się Instytut Wód Mineralnych Sztucznych. Do 1847 roku był to jedyny taki instytut w Warszawie i do tego czasu przypada największa świetność ogrodu Dückerta i sąsiedniego Krasińskich.
Od roku 1832 w reprezentacyjnych salach pierwszego piętra miała swą siedzibę Nowa Resursa kupiecka powstała w wyniku rozłamu w Resursie Kupieckiej. Resursa mieściła się w pałacu do 1856 (kolejna siedziba --> pałac Tarnowskich).
Później do 1865 w tych wnętrzach mieściła się restauracja Józefa Brukalskiego. W latach następnych w odnowionych salach I piętra odbywały się spotkania towarzystwa "śpiewających Niemców" Harmonia. W końcu XIX wieku budynek bardzo podupadł.
W 1928 pałac został zakupiony i wyremontowany z przeznaczeniem na siedzibę Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. W czasie okupacji w pałacu mieścił się hitlerowski urząd pracy - Arbeitsamt Warschau.
Zniszczony:
w czasie powstania warszawskiego - doszczętnie spłonął.
Odbudowa
w latach 1949-51 wg projektu Ludwika Borawskiego. W murach pałacu znalazły miejsce instytucje podległe Ministerstwu Zdrowia i Opieki Społecznej.
