Architekt:
projekt ogólny północnej części osiedla oraz domów typowych: W Matuszewski
Budowa:
1927
Projekt budowy miejskiego osiedla dla bezdomnych na terenach Annopola (w momencie budowy leżącego poza granicami miasta) obejmował budowę szeregu domów mieszczących niewielkie jednoizbowe mieszkania oraz obiektów towarzyszących, rozmieszczonych wokół centralnie zaprojektowanego placu Annopolskiego.
W północnej części projektowanego osiedla (od ul. Annopolskiej na północ) pierwotnie znajdował się jeden z carskich fortów Twierdzy Warszawa - fort XIV Marywil (Annopol). Po podjęciu w 1909 r. decyzji o likwidacji twierdzy rozebrany przez Rosjan, chociaż być może jeszcze w latach 20-tych XX w. istniały jakieś jego pozostałości. Jedynym śladem po infrastrukturze fortecznej stała się ul. Marywilska, będąca pierwotnie drogą dojazdową do fortu, łączącą go z biegnącą nieopodal drogą międzyforteczną (ul. Toruńska i obecna ul. Kondratowicza).
Projekt osiedla przewidywał budowę domów drewnianych, murowanych oraz o konstrukcji mieszanej. W typowym parterowym budynku mieściło się 20 mieszkań.
Pierwsze domy oddano do użytku w 1927 oraz na przełomie 1927/1928 r. Na terenie osiedla powstało też kilka budynków o charakterze administracyjnym (m.in. dwa baraki przy ul. Wiśniewskiej: barak 1, barak 2).
Na centralnym placu rozpoczęto budowę budynku szkoły, mającego pomieścić także świetlicę i salę widowiskową. Budynek ukończono jako przedszkole i szkołę dopiero w 1934 r.
Nieopodal osiedla, przy ul. Toruńskiej w latach 1928/29 został oddany do użytku posterunek Straży Ogniowej.
Na terenie osiedla w latach 30-tych XX w. powstał m.in. budynek szkoły powszechnej i kąpieliska Komitetu "Osiedle" oraz w południowej części kościół św. Marii Magdaleny.
Rozbudowa:
ok. 1931
wzrastające zapotrzebowanie na lokale dla bezdomnych doprowadziły do budowy nowej części osiedla składającej się z 34 identycznych drewnianych baraków (mieszczących 12 mieszkań), ulokowanych na południe od dotychczasowego osiedla, pomiędzy ul. Inowłodzką a ul. Toruńską ( patrz -> tutaj i -> tutaj). Baraki według tego samego typu powstały również na wolnych placach w części północnej osiedla (np. dom przy ul. Gajowej), oraz kilka w dodatkowej części powstałej na zachód od ulicy Marywilskiej.
Według szacunków z 1938 r. na terenie powstałego w ten sposób ogromnego osiedla zamieszkiwało około 12 tysięcy osób.
W 1938 w ramach północna część osiedla została włączona w granice Warszawy.
Tuż przed wybuchem II wojny św. przy ul. Toruńskiej powstał nowoczesny gmach szkół powszechnych, mających zapewnić edukację dzieciom mieszkającym między innymi na terenie osiedla dla bezdomnych.
Zniszczenia:
- część zabudowy uległa zniszczeniu we wrześniu 1939 r.
- znacząca część obiektów uległa zniszczeniu w 1944 r.
- nieliczne baraki zostały odremontowane i zostały rozebrane dopiero około 1968 r.
