Budynek należący do kompleksu Cytadeli Warszawskiej.
Budowa:
1719-21.
Budynki koszar powstały z inicjatywy Stanisław Poniatowskiego, a ich budowę kontynuował Ks. August Czartoryski.
W kompleksu wchodziło siedem podłużnych, parterowych, drewnianych pawilonów przeznaczonych na koszary dla Regimentu Gwardii Pieszej Koronnej.
Zniszczenia i przebudowy:
1744 zniszczone wskutek pożaru, odbudowane jako murowane według projektu Jana Zygmunta Deybla;
1815-17 przebudowane według projektu Jakuba Kubickiego.
Wszystkie pawilony podwyższono do wysokości jednego piętra, dwa skrajne i trzy środkowe połączono ze sobą, do środkowego dodając także portyk kolumnowy z tympanonem.
W okresie Królestwa Polskiego największą jednostką zajmującą koszary był rosyjski pułk grenadierów Gwardii.
1822 przebudowane według projektu Wilhelma Henryka Mintera przy współpracy Andrzeja Gołońskiego i Jakuba Kubickiego.
Trzy bloki koszarowe połączono w jeden wielki gmach o wymiarach 200 m x 55 m i kubaturze 160.000 m3 – największy w ówczesnej Warszawie.
1871 kolejna przebudowa: wyburzono niemal w całości wewnętrzne skrzydła, pośrodku, w miejscu pawilonu VI, wystawiono budynek odwachu (w okresie międzywojennym – nr 64), w którym mieścił się także areszt, oraz, w latach 1886-1904, Wojenny Sąd Polowy.
Prawdopodobnie od ok. 1865 do 1902, gdy oddano do użytku nowe koszary przy ul. Rakowieckiej 2, w koszarach stacjonował keksholmski pułk piechoty Lejbgwardii, wchodzący w skład 3. Dywizji Piechoty Gwardii.
Po demobilizacji, w dniach 14-16 VI 1921, przybył tu ze Skierniewic 30. pp Strzelców Kaniowskich bez II batalionu, który stacjonował w Tomaszowie i do reszty pułku dołączył dopiero w listopadzie 1924.
1931-32 restauracja według projektu Bohdana Krzemienieckiego.
Zniszczone:
1939 - spalone, 1940-43 rozebrane za zgodą Niemców przez polską firmę rozbiórkową.
Obecnie:
plac po koszarach pozostaje niemal pusty; jedynie w jego części południowej wznosi się powojenny budynek Klubu Żołnierskiego.
