Budowa:
połowa XVII w. (?)
Prawdopodobnie inicjatorem powstania dworu (nazywanego trochę na wyrost pałacem) był hetman Wincenty Gosiewski.
Budynek uszkodzony w czasie potopu szwedzkiego został odremontowany, a w 1688 r. przeszedł w ręce rodziny Słuszków.
Na tyłach dworu znajdował się czworokątny ogród, na którego końcu stała sześciokątna altana zaś obszerny dziedziniec został odgrodzony od ul. Aleksandria (późniejsza Kopernika) parterowymi oficynami.
W 1699 r. nieruchomość przeszła w ręce biskupa chełmskiego Mikołaja Wyżyckiego, a w latach 1726-1732 jej właścicielem był J. Lubomirski, wojewoda czernichowski.
Przebudowa:
około 1780 do pałacu dobudowano portyk o sześciu kamiennych słupach, być może według projektu Sz. B. Zuga.
W 1812 w pałacu (lub w zajeździe mieszczącym się w oficynach) urodził się J. I. Kraszewski.
Adaptacja / Rozbiórka
w 1872 posesja z dworem/pałacem uległa podziałowi.
Na północnej części działki zburzono przyuliczne oficyny mieszczące zajazd ziemiański, a na obszernym dziedzińcu wzniesiono gmach Warszawskiego Szpitala dla Dzieci z sąsiadującym pawilonem chorób wysypkowych. Oficyna stojąca prostopadle do pałacu została adaptowana na ambulatorium, sam zaś pałac (być może już wtedy albo dopiero około 1878 częściowo rozebrany) adaptowano na pomieszczenia gospodarcze.
Południowa część posesji obejmująca ogród z altaną została przyłączona do I Gimnazjum Męskiego mieszczącego się w pałacu Staszica.
Zniszczone:
Oficyna pałacu została zniszczona w czasie II wojny św.
Część pałacu, pozostała po rozbiórce w latach 70-tych XIX w., przetrwała wojnę i została rozebrana po 1945.
Altana w głębi dawnego ogrodu przetrwała aż do listopada 1951, kiedy to została rozebrana przy przedłużaniu Świętokrzyskiej.
