fragment elewacji
Budowa:
koniec XVII w.
Pałac, należący do kanclerzyny wielkiej koronnej Marii Anny de Grange d’Arquien, żony Jana Wielopolskiego, powstał na miejscu powstałego w 1659 dworu, należącego do cześnika warszawskiego Piotrowskiego.
Rezydencja ta w I połowie XVIII wieku stała się własnością hetmana polnego Jana Klemensa Branickiego, a później, hetmana wielkiego koronnego Franciszka Ksawerego Branickiego.
Przebudowy:
w połowie XVIII w. pałac uległ znacznej rozbudowie (być może wg projektu P. Hiża), a w 1744 (lub 1750) został do niego dobudowany od strony południowej pałac "Mniejszy";
w latach 1773-80 wg projektów Szymona Bogumiła Zuga, pałac uzyskał wczesnoklasycystyczną elewację oraz reprezentacyjną salę balową.
W 1838 właścicielem pałacu stał się Andrzej Artur Zamoyski.
Z jego inicjatywy w latach 1843-46 pałac został przebudowany w duchu neorenesansu rzymskiego wg projektu Henryka Marconiego. Przed pałacem, na dziedzińcu od strony Nowego Światu została wzniesiona czteropiętrowa kamienica zwana Domem Interesów Andrzeja Zamoyskiego, której rozmiary spowodowały, iż sam pałac z czasem zdegradował się do roli oficyny.
W latach międzywojennych w pałacu oraz w Domu Interesów mieściło się Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
Zniszczony:
we wrzesniu 1939, ruiny rozebrano w czasie okupacji.
