Architekt:
Adam Oczkowski,
realizacja Aleksander Woyde.
Budowa:
1878-79.
W XVIII wieku na miejscu dzisiejszej kamienicy istniał dwór marszałkowej wielkiej koronnej, księżnej Lubomirskiej. Pod koniec lat siedemdziesiątych XIX wieku na miejscu oficyn od strony Nowego Światu została wzniesiona czteropiętrowa kamienica, bogato zdobiona w duchu manierystycznym. Mieścił się w niej w latach osiemdziesiątych XIX wieku salon firmowy Fabryki Kafli, Pieców Berlińskich i Kominków Augusta Hänsla. Przed I wojną światową w kamienicy znajdował się m.in. sklep z wyrobami z bawełny Towarzystwa Akcyjnego "Zawiercie", księgarnia wysyłkowa Ludwika Fiszera i salon damskich kapeluszy "Sylla".
Zniszczona:
w czasie II wojny światowej.
Odbudowa:
po wojnie częściowo ocalałą kamienicę odbudowano do poziomu drugiego piętra odzierając przy tym fasadę z balkonów, ozdobnego boniowania i dekoracji okien. Ocalało jedynie obramowanie portalu i okna pierwszego piętra.
