Budowa:
lata 30-te XVIII w. (prawdopodobnie przebudowa)
W 1659 r. Krzysztof Zygmunt Pac kupił teren pod przyszły Belweder i rozpoczął budowę pałacyku dla swojej żony. Być może na parceli istniały wcześniejsze relikty willi królowej Bony Sforzy. Budynek Paca był murowany na planie kwadratu i posiadał belwederek. W 1663 roku pojawia się pierwsza wzmianka o nazwie "Belvedere" - dotycząca całej posesji.
W roku 1677 w willi mieszkali posłowie z Kurlandii przed hołdem dla Jana III Sobieskiego.
W maju 1697 Kazimierz Michał Pac sprzedał Belweder Katarzynie Michałowskiej.
W latach 30 XVIII w. budynek powiększono według projektu Józefa Fontany, stawiając pałac w miejscu dawnej willi lub ją znacznie rozbudowując.
 |
1762 |
W 1767 roku budynek zakupiony został przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
W 1768 rozpoczęły się prace przygotowawcze w celu założenia Fabryki Porcelany w Belwederze, którą miał kierować Franciszek Józef Teodor Schütter. Potrzebna do tego przedsięwzięcia glinka kaolinowa została znaleziona nieopodal pałacu na terenach Mokotowa. Fabrykę umieszczono w zabudowaniach stajennych, gdzie zbudowano 8 pieców do wypalania porcelany zaś mieszkania pracowników fabryki znajdowały się w samym pałacu.
W 1770 r. zaniechano produkcji porcelany i nastąpiło przejście do fabrykacji wyrobów fajansowych, stawiając za wzór fajans angielski, aczkolwiek w dalszym ciągu były prowadzone prace nad wytworzeniem porcelany. Fajansom belwederskim nadano fabryczną markę "Varsovie". Kierownictwo przedsiębiorstwa powierzono ponownie Schütterowi, a produkcję fajansów rozszerzono na oba skrzydła pałacu (m.in. w oficynie północnej znajdował się piec do wypalania gliny). W tym samym roku dachy gontowe nad oficynami wymieniono na dachówkę.
W 1777 roku przeprowadzono w budynku znaczne prace remontowe m.in. zmieniając dachy.
W 1776 lub 1777 r. w manufakturze wytworzono serwis dla sułtana Imperium Osmańskiego Abdülhamida I, który do dziś jest przechowywany w Topkapı Sarayı Müzesi w Stambule.
półmisek z serwisu sułtańskiego  |
źródło: "Gazeta Wyborcza" |
Przebudowy:
W latach 1819-1822 nastąpiła przebudowa Belwederu na rezydencję wielkiego księcia Konstantego, wg projektu Jakuba Kubickiego i pod kierunkiem Józefa Borettiego. Podczas przebudowy, Konstanty wskutek braku cegły, zajął materiał budowlany przygotowany do wzniesienia Rogatek Grochowskich, ale na skutek protestów władz miejskich cegłę zwrócił. Do korpusu głównego, który w partii ryzalitu obniżono o piętro, dodano wówczas monumentalne 4-kolumnowe portyki jońskie. Oficyny, których parterowe skrzydła załamano pod kątem prostym, były nowymi tworami, chodź zapewne wykorzystano w nich partie starych murów. W skrzydle południowym mieściły się apartamenty księżnej łowickiej Joanny Grudzińskiej, z pokojami dla panien służebnych, natomiast skrzydło północne zawierało na parterze pokoje "kuchmistrza Andrzeja" i "kancelarię polską i ruską", a w piwnicach "kuchnię angielską".
Dziedziniec na planie prostokąta otoczono ogrodzeniem z żelaznych sztachet. Dawny dach mansardowy nad korpusem głównym zastąpiono prostym czterospadowym oraz stworzono attykowy belwederek z przewodów kominkowych, które ześrodkowano. W narożnikach i przy bramach stanęły kamienne słupy, w górnej części ozdobione płycinami z maskami lwów i zwieńczone kulami. Powstała także wówczas nowa droga Belwederska, a u stóp skarpy został wzniesiony drewniany piętrowy budynek odwachu.
 |
1822 |
Okres II wojny św.:
Po utworzeniu przez Niemców w 1939 Generalnego Gubernatorstwa rezydował w nim gubernator dystryktu warszawskiego Ludwig Fischer. W latach 1940-1943 trwały prace remontowo budowlane pod kierunkiem Müllera. Wówczas ze wszystkich elewacji zbito stare wapienne tynki, zastępując je tzw. tynkami szlachetnymi z terrazytu szlifowanego. Przebudowano także skrzydło północne, wraz z całym narożnikiem północno-wschodnim, wymieniając tu stropy drewniane na ogniotrwałe. Schody i sień wyłożono czarnym marmurem, a dziedziniec płytami granitowymi, które zastąpiły nawierzchnię żwirową. W okresie 1944/45 Niemcy przygotowali w murach otwory na dynamit, do wysadzenia budynku jednak nie doszło.
 |
lato 1944 źródło: "Warszawa - ostatnie spojrzenie" |