Budynek należący do kompleksu Cytadeli Warszawskiej.
Architekt:
Stanisław Zawadzki.
Budowa:
1786-88.
Wolnostojący pawilon, przeznaczony podobnie jak pawilon I na mieszkania dla kadry zawodowej regimentu.
Przebudowany:
1822 według projektu Wilhelma Henryka Mintera przy współpracy Andrzeja Gołońskiego i Jakuba Kubickiego.
Budynek został rozbudowany i otrzymał kształt czworoboku z podłużnym dziedzińcem wewnętrznym.
Po włączeniu w 1832 w obszar Cytadeli Pawilon I został przeznaczony na szpital, później nazwany oficjalnie Oddziałem Aleksandrowskim Warszawskiego Szpitala Wojennego.
W okresie międzywojennym w budynku mieściły się koszary21. pp „Dzieci Warszawy”, oraz Centralny Zakład Mundurowy, który ucierpiał znacznie podczas eksplozji głównej prochowni 13 X 1923.
Zniszczone:
1939 - spalone, 1940-43 rozebrane za zgodą Niemców przez polską firmę rozbiórkową.