1896-99.
Gigantyczna kamienica czynszowa usytuowana była w bardzo ruchliwym miejscu przedwojennej Warszawy - u zbiegu Złotej, Żelaznej i Twardej. Właściciel, znany spekulant budowlany Wolf Krongold, zadbał o walory estetyczne elewacji. Kamienica została wybudowana w stylu eklektycznym o bogatym wystroju elewacji. Narożnik budynku został zwieńczony attyką ozdobioną rzeźbami dwóch półleżących postaci - symbolizującego wiek XIX starca i młodzieńca oznaczającego wiek XX. Między tymi rzeźbami umieszczono datę oddania budynku do użytku (1899).
Frontowa klatka schodowa została wykonana z białego marmuru, zaś żeliwne balustrady wykonane zostały ręcznie. Dodatkowo ozdobiono je rozetami. Klatki schodowe od strony podwórza wykończono jak w typowych domach robotniczych: stopnie i balustrady zostały wykonane z drewna dębowego. Kamienica posiada także ciekawe rozplanowanie ciągów komunikacyjnych - wejście do mieszkań na 4 i 5 piętrze odbywa się inną klatką schodową niż wejście do reprezentacyjnych mieszkań na piętrach od 1 do 3.
Budynek zamieszkany był w dużej mierze przez robotników i rzemieślników.
Po wojnie:
w 1953 roku usunięto ocalały z wojny wystrój sztukatorski. Na początku lat 60-tych zerwano kamienne i metalowe balkony, dodatkowo usunięto bogato zdobione, ręcznie kute wrota bramy. Szarym tynkiem zamurowano także linie boniowania.
Przez wiele lat budynek stał opuszczony i niszczał.
Obecnie:
w latach 2020-2022 kamienica została gruntownie przebudowana - ocalała w zasadzie jedynie ściana od podwórka i elewacja, która odzyskała swój pierwotny wygląd.
Opis opracowany przez: Przemysława M. Burkiewicza i RM
