Pierwotnie:
prawdopodobnie przed 1725 (a na pewno przed 1733) wzniesiono od strony Krakowskiego Przedmieścia murowany budynek, prawdopodobnie parterowy, 5- lub 6-osiowy (czyli zajmujący około połowy szerokości posesji). Od strony Karowej powstały zaś oficyna i parterowe zabudowania gospodarcze.
Budowa:
pomiędzy 1762 a 1782.
Nowy budynek był kamienicą 2-piętrową (w środku miała 3-osiowy ryzalit ze szczytem, w którym przebito okna pomieszczeń mieszkalnych) zajmującą całą szerokość posesji od strony Krakowskiego Przedmieścia. Być może była to rozbudowa starszej kamienicy.
Budynek prawdopodobnie był trzytraktowy w układzie korytarzowym (pokoje na wynajem w 1. i 3. trakcie, korytarz w 2. trakcie).
Przebudowy:
- w 1771 drewnianą oficynę mieszkalną zastąpiono murowaną;
- przed 1829 przebudowano skrzydło od strony Karowej tworząc jeden budynek połączony z kamienicą od strony Krakowskiego Przedmieścia;
- około 1880 budynek rozbudowano według projektu Aleksandra Siekiery. Nadbudowano trzecie piętro i zrealizowano nowy wystrój elewacji.
Na obszernej posesji znalazło się wiele lokali usługowych i fabrycznych. W okresie zaboru pruskiego (1795-1806) istniał zakład zegarmistrzowski F. C. Ballifa. W czasach Księstwa Warszawskiego (1807-14) istniała na posesji wytwórnia tytoniu i tabaki, w okresie Kongresówki zaś (1815-30) firma "Henniger i Sp." wyrobów platerowanych i "rękodzielnia nadwornych klejnotów" (!) Pawła Siennickiego i Hildebrandta (później na Krakowskim Przedmieściu 13 i 70). W 1823 istniał sklep towarów ozdobnych z wyrobami produkowanymi przez głuchoniemych.
W latach 1857-1872 w kamienicy mieścił się zakład fotograficzny Karola Beyera, przejęty następnie przez Juliana Kostkę i Ludwika Mulerta.
Po 1865 na posesji mieściła się fabryka wyrobów srebrnych Schraidera, od 1874 fabryka lamp naftowych Władysława Podgórskiego.
Od 1896 w kamienicy (należącej do sukcesorów Salomona Lewentala) aż do 1939 mieściła się redakcja i zakłady drukarskie "Kuriera Warszawskiego" (przeniesiona z Wierzbowej 9), filia "Mleczarni Nadświdrzańskiej" i w 1909 skład futer A. Himmla.
Zniszczona:
spalona i częściowo zburzona we wrześniu 1944.
Ruiny uprzątnięto wiele lat po wojnie. Jeszcze na początku 1953 Zygmunt Skibniewski i Józef Sigalin podczas objazdu samochodowego po Warszawie odnotowali istnienie gruzowiska "między Wizytkami a Bristolem", a więc na posesji 36, 38 i 40.
